Reflectie Socratische benadering

Voor mij is de socratische benadering nieuw. Ik had er zijdelings wel eens van gehoord, iets over gelzen maar nog nooit zelf toegepast. De gehouden oefening op de 2e MLE dag van leerlijn 3 was dan ook een interessante opdracht. Na inbreng van eenieders casus werd er gekozen voor de casus van een huidig samenwerkingsconflict. Wat mij opviel was dat het lastig is om heel objectief een feit te benoemen. Vaak gaan feiten en gevoelens hand in hand. Dit geldt m.i. ook voor het stellen van verhelderingsvragen. Vaak zit er al een bepaald oordeel of advies in of ben je al in oplossende zin een vraag aan het bedenken. Het komen tot de essentie door alle gevoelens en interpretaties te parkeren is een lastige, maar geen onmogelijke opdracht. Gezien de gekozen casus geen makkelijke opdracht. Het stellen van juiste objectieve vragen is ook een vak op zich. Ik ben dan ook van mening dat je dit vaak moet oefenen om dit steeds beter onder de knie te krijgen. Het jezelf verplaatsen in de ander is een goede manier om eens naar jezelf te kijken. Wat zou ik doen in genoemde situatie? Waarom reageert niet iedereen op dezelfde wijze? Wat zegt dit dus over mij? Bij de casus zag ik ook duidelijk verschil in de wijze waarop een vrouw met deze situatie omgaat. Mannen en vrouwen reageren toch anders en dan spreek ik niet in termen van goed of fout. Nee, anders om tot een bepaald inzicht te komen. Het kweken van begrip is bij deze vorm een krachtig instrument. Het helpt je om beter te kunnen inzien waarom de ander zo reageert. Met het langzaam denken heb ik wel moeite. Mijn grondhouding is meer in de categorie ‘snel, zakelijk en oplossingsgericht’met een vleugje begrip en empathie. De juiste balans dus om de ander te helpen. Merk overigens wel bij mijzelf dat dit niet altijd de juiste aanpak moet zijn. Een stukje bewustwording dus wat bij mij langzaamaan gaat landen. Een goede dialoog is zeker verbindend en begrip kwekend. Wat de genoemde ‘ruimte’ is, weet ik niet zo goed. Het meedenken is een prettige manier om te doen. Het uitzetten van mijn ‘oplossingenknop' vind ik wel heel lastig. Daarnaast merkte ik na de socratische oefening dat je over de casus nog langer nadenkt. Het plaatst het probleem in een breder kader en daar kun je zelf ook iets van leren. Graag zie ik dan ook dat we in onze opleiding meer van dit soort oefeningen kunnen gaan uitvoeren. Het praktisch bezig zijn op deze manier geeft mij energie en smaakt zeker naar meer! Ik pleit er dan ook voor om dit soort momenten in de opleiding te gaan intensiveren. Om nog even op genoemde casus terug te komen: Er was geen passende oplossing voorhanden. Wel bood de casus stof tot nadenken met en napraten met hopelijk weer wat meer wijsheid en inzicht (diepgang) voor de inbrenger. Het gezamenlijk delen van een individueel probleem geeft alle betrokkenen stof tot nadenken. En dat is absoluut een meerwaarde!